Relaks

Czuję się padnięta.

Cała usycham, obumieram i myślę o tym, aby wreszcie wyprostować wszystkie kości na mim łóżku. Tak bardzo brakuje mi chwil, gdy uciekałam od całego złego świata, by ukryć się pod kocem… Wtedy czułam się niczym mała księżniczka, czekająca na wybawienie przez odważnego rycerza. I mimo tego, że „dorosłam” to nadal czekam na tego jedynego, odważnego, który będzie miał cierpliwość wytrzymać moje wszystkie humorki…

Zanim jednak się rozmarzę muszę zabrać ze sobą trzeźwą głowę i powalający uśmiech. Nie zapominałam też o schłodzonym skoku pomarańczowym, stercie głupich gazet o modzie i właśnie tak zamierzam się relaksować.

Porozrzucam wszędzie puszyste poduszki utrzymane w niezwykle dziewczęcej kolorystyce, wyłączę telefon i zapalę kadzidełko o zapachu wanilii. Później parę głębokich oddechów i mogę zacząć!

Nikt mi nie przeszkodzi, nie przegna brudnych myśli o NIM, nie powie, że jest już późno i „muszę” iść spać. Może gdy się znudzę i zapragnę oglądać ludzkie twarze, włączę telewizor i tak dotrwam do samego poranka. Zawsze przecież chciałam doczekać chwili, gdy noc gładko przechodzi w dzień, a ja cieszę się każdym promieniem słońca.

To niewątpliwie też jakaś forma relaksu…