Potrzebny ciepły koc

Wróciłam z potwornego miasta strachu, rezygnując tętniącego życia aż do białych poranków i klubów w których alkohol i nagość leje się strumieniami…

Jestem zmęczona, jak nigdy wcześniej i mam ochotę położyć się na podłodze, przy kaloryferze i kuląc się niczym pies, zasnąć… Mam marzenie, by nikt mnie nie budził, by nocą przez okno mojego pokoju, nie zaglądał księżyc, a słońce nie wstało zbyt wcześnie budząc z najlepszego snu!

I tuląc się do ciepłego kocyku, chciałabym przypominać sobie najlepsze chwile z dzieciństwa, gdy chorując zwracałam na sobie największą uwagę otoczenia. Cóż… grałam na bezbronną i byłam ofiarą. Nie da się ukryć, że już wtedy źle znosiłam jakiekolwiek przeziębienie. Jednak te czasy dawno minęły. Teraz tuląc się do koca, myślę o tym, co ON mi powiedział. O każdym słowie, które przeczytałam na komunikatorze GG.

I myślę, że gdzieś przeoczyłam moment, gdy ja i ON, staliśmy się kimś więcej niż tylko jakimiś przypadkowymi ludźmi spotykającymi się na GG. Przecieramy szlaki, które były tematem tabu. I jakoś głupio, że po prostu go lubię, choć ON pewnie nawet o tym nie wie!

Koniec, bo się rozmarzę! Teraz czuję… Czuję się niezwykle słabo, jakby każda moja cząstka ciała obumierała. I nie mam już sił. Musze się położyć, zregenerować, totalnie naprawić.

Idę, znikam!