czwartek, 23 lutego 2017

Sztos

Rozpoczynanie dnia o 5:30 powinno być zabronione. Nie wiem czy rozpoczęcie go o dwie godziny później cokolwiek by zmieniło, bo samo obudzenie się po nocy pełnej dobrych snów, zmienia stanu umysłu, przenoszącego do jakiś nierealnych czasów totalnie idealnych. Czasem od razu po przebudzeniu, myślę, że jestem w zupełnie innej czasoprzestrzeni, odmiennej rzeczywistości... Chociaż to dziwne, jak cały ten ponury poranek. Zjedzenie na śniadanie bułki w kształcie rozjechanego tyłka to też jakaś masakra. Nie czaje jak można jeść białe, pszenne pieczywo pełne glutenu? Jakoś bez dużej ilości błonnika sytość po posiłku jest tak znikoma, że mam ochotę rzucić się pod mijający mnie samochód, naprawdę. Kolejny dzień z rzędu, gdzie totalnie nadczo, bez tapety pobiegłam prosto przed siebie, by zgubić zimową tkankę tłuszczową, a później zagryzłam czymś, co tylko można dostać na śniadanie tylko w państwowych szpitalach. Nie chce liczyć ile miesięcy przybierałam na wadze, po tym jak osiągnęłam śmiertelną wagę, ale nie satysfakcjonuje mnie już to co widzę w lustrze. Po prostu piękny umysł już dawno przestawał wystarczyć innym. Pakowanie tylko do głowy zupełnie się nie opłaca. Ale tak samo nie kalkuluje się zrywanie się z ciepłego wyra, by biegać. Nienawidzę biegania. Skrzypiące rzepki są niezbyt seksi o poranku. Ani o każdej innej porze dnia. Tak bardzo rozczarowuje mnie rzeczywistość... 

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz